- Home
- Informatie
- Activiteiten
- Afscheid nemen van ons boerenleven
Afscheid nemen van ons boerenleven
'Mijn man en ik hebben 48 jaar op een boerderij gewoond. Toen hij vijf jaar geleden de diagnose vasculaire dementie kreeg, heeft onze zoon gaandeweg de boerderij overgenomen. Het boerenleven loslaten bleek lastig voor mijn man. Nu wordt de boerderij verkocht, dus is er geen ontkomen meer aan.'
'Rick Jan en ik zijn allebei opgegroeid op een boerderij. Ik besloot als meisje: dat ik nooit een boer zou trouwen. Maar dat gebeurde natuurlijk toch. We runden 25 jaar lang een koeienboerderij. Tot duidelijk werd dat onze zoon niet met koeien wilde werken, maar wel met paarden. We verkochten de koeien en verhuisden naar een paardenboerderij.'
'Ik had al jaren door dat er iets mis was met het functioneren van mijn man. Hij wist bijvoorbeeld de namen van de paarden niet meer en kreeg moeite met de bankzaken. Zelf besefte hij dit niet. En ik praatte er niet over. Pas toen hij ernstige slaapproblemen kreeg, waardoor ik ook niet meer aan slapen toekwam, hebben we een verwijzing aangevraagd naar de geheugenpoli. Het bleek vasculaire dementie. Mijn man heeft geen ziekte-inzicht, dus houden we het erop dat hij vergeetachtig is en ik zijn externe geheugen ben.'
Van boerderij naar bungalow
'Een paar jaar geleden nam onze zoon de boerderij definitief over. Dat was lastig voor Rick Jan. Hij wilde zo graag een vinger aan de pols houden. Ook was hij achterdochtig of alles wel goed zou gaan. We bleven op de boerderij wonen. Mijn man deed klusjes, zoals hooien. Dat hield hem lekker bezig. Maar op een gegeven moment ging dat niet meer. Hij kocht kilo’s kunstmest in de herfst. Wilde grasmaaien voor het hooien, terwijl er regen voorspeld was. Dingen waarvan je als boer weet, dat het zo niet hoort.'
'Anderhalf jaar geleden verhuisden we terug naar ons vorige dorp, zo’n 30 kilometer verderop. Ik koos bewust voor een huis met een grote tuin. Lekker buiten zijn, net als op de boerderij. Maar een tuin is toch anders. Er is genoeg te doen, alleen ziet mijn man niet meer wat er gedaan kan worden. Als het gras gemaaid moet worden begin ik dus zelf, dan neemt hij het daarna van me over.'
Weinig tijd voor mezelf
'Vlak na de diagnose is er een paar keer een casemanager geweest. Ze vertelde welke regelingen we in orde moesten maken. Verder hebben we geen begeleiding meer gevraagd. Op dit moment is mijn man nog redelijk mobiel. Voor mij is het een kwestie van uitzoeken wat ik kan doen om nog een stukje eigen leven te leven. Ik kan niet zomaar weg, dan wordt hij heel onrustig. Ik vergelijk het soms met levenslang in een tweepersoonscel. Maar ik zit wel bij het raampje. En hij is het waard.'
'Je went eraan. Zo geniet ik ervan om twee keer per dag alleen de hond uit te laten. Dat doe ik al zo lang dat mijn man begrijpt dat ik dan weg ben. Ik moet alleen niet ineens langer wegblijven, want dan raakt hij in de war.'
Een leven na de boerderij
'De boerderij wordt binnenkort verkocht, onze zoon stopt ermee vanwege fysieke klachten. We zijn daarom druk bezig met het opruimen. Er moeten veel spullen weggegooid worden. Ons halve leven heeft zich daar opgehoopt. Door mijn man erbij te betrekken hoop ik dat hij langzaam afscheid kan nemen van de plek waar we zo’n tijd hebben gewoond en gewerkt.'
'Gelukkig moet er nog een en ander aan ons huidige huis worden verbouwd. Dus als de boerderij straks niet meer van ons gezin is, dan is er weer een nieuw project. Hopelijk houdt hem dat weg van het gemis. En erna bedenk ik wel weer wat anders. Je wordt creatief door dementie. Ik verzin steeds handigheidjes om het voor ons allebei zo makkelijk mogelijk te maken.'
Regine (71)