- Home
- Informatie
- Dementie op jonge leeftijd
- De casemanager heeft mij erdoorheen getrokken
De casemanager heeft mij erdoorheen getrokken
‘We woonden net over de grens in Duitsland toen Bep (56) de diagnose dementie kreeg. Werken in Nederland en wonen in Duitsland is niet gunstig als je ziek bent en zorg nodig hebt. Je loopt met je kop tegen de muur en weet echt niet waar je het moet zoeken.’
‘Bep was een jaar of 47 toen het fout ging. Er waren al wat signalen geweest waardoor de huisarts wel een vermoeden had. Maar hij hoopte dat hij ongelijk had. Helaas, de diagnose was duidelijk: alzheimer, en het ging snel, razendsnel achteruit.’
‘We hadden allebei een baan in Nederland, dus hier betaalden we belasting en waren we AWBZ-verzekerd. In Duitsland stuurden ze ons dus naar Nederland, in Nederland zeiden ze vervolgens dat we in Duitsland moesten zijn omdat we daar woonden. We stonden met onze rug tegen de muur. Gekmakend is dat van-het-kastje-naar-de-muur-gedoe. Ik wilde weer verhuizen naar Nederland, maar de verkoop van ons huis lukte niet zo snel. Tegen de tijd dat alles in kannen en kruiken was, durfde ik Bep niet meer te verkassen. Ze zou compleet ontheemd zijn in het nieuwe huis. Dat heb ik toen eerst maar verhuurd.’
‘Ik heb me suf gezocht naar oplossingen. In Doetinchem vond ik een dagopvang die haar met een busje thuis ophaalde. Als ze dan ’s avonds terugkwam, wilde ze het busje niet uit. Dat sneed me door mijn ziel, vreselijk vond ik dat. ’s Nachts dwaalde ze door het huis. We deden geen van beiden een oog dicht. Ik liep op mijn tandvlees. Toen ben ik hulp gaan zoeken. Een psycholoog van de dagopvang raadde me een casemanager aan. Dat was toen een proefproject, nu adviseer ik iedereen er een te nemen, zo snel mogelijk. Terugkijkend had ik haar graag veel eerder ontmoet, dat had me veel stress gescheeld.’
‘Deborah heette ze, en ze kwam bij ons thuis in Duitsland. “Dit kan niet”, zei ze en ze ging het uitzoeken. Maar ook zij ving bot. Ze heeft echt geprobeerd dingen te veranderen, maar kwam ook niet door de bureaucratische regels heen. We hebben samen naar mogelijkheden gezocht en daarin voelde ik me erg door haar gesteund. Zij was het die op het idee kwam om Bep in te schrijven in Nederland. Dat hebben we gedaan, bij een kameraad van me. Het was geen prettig gevoel, maar heeft ons wel gered. Zo konden we toch de hulp krijgen die we nodig hadden.’
‘Samen met Deborah ben ik op zoek gegaan naar een verpleeghuis. Zij wist de weg en koppelde mijn wensen en behoeften aan een lijst met adressen. Samen met Beps dochters ben ik gaan kijken en ik heb uiteindelijk een goeie plek gevonden. Toen dat geregeld was, heb ik dankbaar afscheid genomen van Deborah. Ik ben verhuisd naar het huis dat ik voor ons had gekocht en had laten inrichten op de behoeften van Bep. Hier woon ik nu alleen en zij zit vijftig kilometer verderop in het verpleeghuis. Ze heeft daar een fijne plek en dat is voor mij het belangrijkste. Ieder weekend ben ik bij haar en doe ik haar in bad. Dat gaat gelukkig nog goed en geeft mij een voldaan gevoel, ook al beseft zij er weinig van.’
Jan (60)
