Titel: Ik heb dementie 50 openhartige brieven met tips voor een beter leven
Samenstelling: Ruud Dirkse en prof. dr Marcel Olde Rikkert
Redactie: Frans Wildenborg
ISBN: 9789078342175
Uitgever: Sinds 1883 uitgevers
Prijs 19,50
Bestellen: via Bol.com
Recensie: Hanne van Herwerden, GZ-psycholoog en ervaringsdeskundige als mantelzorger
Het boek
In de ‘Aanleiding‘ (tot dit boek) geven de samenstellers, beiden vanuit verschillende invalshoeken deskundig op het gebied van dementie, de redenen aan waarom ze mensen met dementie hebben opgeroepen deze brieven te schrijven. Ten eerste willen ze hiermee tegenwicht bieden aan de heersende negatieve beeldvorming over dementie. Daarnaast constateren ze, dat de nadruk gewoonlijk valt op wat je als je dementie hebt niét meer kunt. Hierdoor worden de mogelijkheden tot een zinvoller leven, die er vaak nog lang zijn, niet aangesproken. Met als gevolg dat die uitdoven. Tenslotte vinden ze het langzamerhand hoog tijd dat ervaringsdeskundigen zelf aan het woord komen en daarmee bijdragen aan een beter op hun behoeften afgestemde hulpverlening. Zelf schrijven ze ‘om de brieven heen’ ook enkele bijdragen, waarin ze op basis van hun kennis en ervaring veel informatie delen.
De samenstellers
Ruud Dirkse is directeur van Zorginnovatiebureau Dirkse Anders Zorgen (DAZ) en is gespecialiseerd in zorginnovatie in met name de ouderenzorg. Prof. Dr. Marcel Olde Rikkert is klinisch geriater bij het Radboud Umc.
Mijn mening
Het is een mooi boek geworden. De schrijvers vertellen openhartig over hun leven met dementie, ook over hun angsten en tegenslagen, en hoe ze daarmee leerden leven. Zij geven veel goede adviezen en menigeen zal de troost van herkenning erin vinden.
Over één belangrijk advies is iedereen het eens: blijf zo lang mogelijk op een zinvolle manier actief. Dat kan niet zonder ondersteuning van vertrouwde mensen in de omgeving. Verreweg de meeste briefschrijvers zijn getrouwd en hebben veel support van hun partner. Anderen wonen alleen maar hebben familie, een zoon of dochter dichtbij. Enkele alleenstaanden hebben zelf tijdig hulp kunnen organiseren of kunnen een beroep doen op vertrouwde hulpverleners. 'Het belangrijkste is, proberen zo veel mogelijk mensen om je heen te krijgen die je kunnen helpen en daartoe ook bereid zijn', adviseert een van hen dan ook. Hijzelf krijgt veel hulp van vrijwilligers.
Door de hulp zijn vrijwel alle briefschrijvers op velerlei gebied, ook soms maatschappelijk, actief. Uit het boek blijkt eens te meer dat de inzet van mantelzorgers en vrijwilligers om samen activiteiten te ondernemen steeds belangrijker wordt naarmate mensen met dementie langer thuis blijven wonen. In de praktijk zal het vooral in de grote steden, waar veel alleenwonende mensen met dementie zijn, moeilijker zijn voor iedereen om hulp te organiseren. Zij zijn dan aangewezen op de bestaande zorgverlening.
De samenstellers pleiten voor het opzetten en ondersteunen van zelfhulpgroepen. Hier kunnen zij adviezen, ervaringen en kennis uitwisselen en elkaar praktische steun geven. Dit kan ook een uitdaging zijn voor de formele hulpverlening. Met de stimulering, organisatie en ondersteuning hiervan kan een belangrijke bijdrage worden geleverd aan de informele (zelf)zorg en kwaliteit van leven van mensen met dementie.
Beoordeling
**** Dit boek verdient veel succes!
Hanne van Herwerden is naast GZ-psycholoog en ervaringsdeskundige als mantelzorger ook auteur van Zolang ik het kan Liefde, mantelzorg, vasculaire dementie
Meer boeken over dementie
Wil je meer lezen over dementie? In ons boekenoverzicht vind je alle boeken die we op dementie.nl besproken hebben.
