Column Toine Heijmans: op zoek naar een 'huis'
Volkskrantverslaggever en columnist Toine Heijmans schrijft over zijn vader, die alzheimer heeft. Op dementie.nl delen we regelmatig een van zijn columns. Over bejaardenhuizen, verzorgingshuizen of verpleeghuizen. ‘Er is niks mis met dit huidige huis’.
Op zoek naar een ‘huis’ voor mijn vader
Weinigen weten dat de prof. dr. naast zijn wereldvermaarde medische zegetocht ook succesvol is als projectontwikkelaar. Zijn huizen verrijzen overal. Helaas is hij er te bescheiden voor, maar zijn naam zou op al die gevels moeten staan, net zoals de Amerikaanse president zijn naam op al zijn gevels zet, ik bedoel, wie is er nu echt een wereldleider? Dr. Alzheimer, in gouden kapitalen.
Vandaag leidt hij ons zijn vastgoedimperium binnen, de Alzheimer Towers. Deze zijn mijn moeder aangeraden als mogelijke nieuwe verblijfplaats voor mijn vader, mocht het ooit nodig zijn. Dit is nooit nodig. Maar wij op pad, mijn vader even daargelaten: die vermaakt zich op de wandelclub. Dat de wandelclub in zekere zin geen wandelclub is, hoeft mijn vader niet te weten. 'Ik ga daar niet naartoe', zegt mijn onverzettelijke vader, en hij gaat.
Zodoende hebben mijn moeder en ik de handen vrij. Onze tocht voert langs vier 'huizen', zoals ze de plekken noemen voor mensen als mijn vader. 'Bejaardentehuizen' bestaan niet meer, daarvoor zijn de bewoners te ziek. 'Verzorgingshuizen' klinkt te chic, 'verpleeghuizen' te bedlegerig. 'Huizen' volstaat.
'Er is niks mis met dit huidige huis', zei mijn vader toen hij opving dat we een huis zochten. De vraag is telkens weer: vertellen we hem de waarheid of fabuleren we een smoes? De waarheid zeggen is het beste, aangezien hij de waarheid onmiddellijk vergeet. Toch durven we het meestal niet.
Het eerste huis, Alzheimer Tower, herbergt honderd mensen en dat is tevens de gemiddelde leeftijd, zegt de dame van de receptie. Ik lach, maar het is geen grap. Gemiddeld wonen ze hier drie maanden. 'Het is dus meer een sterfhuis', zeg ik om grappig te zijn, en ze knikt. 'Dat klopt.'
Het is een prima huis, maar pas er op met humor.
Het tweede huis, Alzheimer Tower XL, heeft een aula zo groot als de Ziggo Dome. Er installeert zich een eenmansband die goed versterkt de Vogeltjesdans inzet, maar wordt overstemd door het geklingel van lepeltjes in koffiekopjes, want het is koffietijd. Een vrouw roept hard en schel 'Gerard! Waar is Gerard!', waarop mijn moeder zich afvraagt wie Gerard is. 'Gerard Joling', zeg ik om grappig te zijn, en ze knikt.
Het derde huis, Alzheimer Tower Residence, krijgt een tuin. In de lift hangen schetsen van de tuinarchitect, 'maar die hangen er al drie jaar', zegt de groepsleider. Het rooster voor de dagbesteding ziet er prima uit, zeg ik tegen mijn moeder, en de groepsleider zegt: 'Alleen komen we er nooit aan toe.'
Alle huizen hebben een wachtlijst.
De Alzheimer Towers zijn niet het probleem, wel mijn vaders definitie van het woord 'huis'. En de onze.
Op weg naar het vierde huis, Alzheimer Towers Palace ***** belt de leider van de wandelclub: mijn vader moet ons dringend spreken. 'Zéér dringend!', roept mijn vader verontwaardigd door de telefoon.
En dan zacht: 'Eigenlijk wil ik nu heel graag terug naar huis.'
Bron: de Volkskrant en Toine Heijmans t.heijmans@volkskrant.nl
