Volg de verhalen van Marjolein, Ria en Hans. Herken de situaties, leef met hen mee en laat je inspireren.
Blog Hans: reddende engelen
Categorie: Blogs
Om de week plaatsen we een blog van een mantelzorger. Het zijn inspirerende, krachtige, ontroerende en herkenbare verhalen van drie mensen: Ria, Marjolein en Hans. Zij zorgen voor een dierbare, net als jij. Deze week een blog van Hans. Hij zorgt thuis voor zijn vrouw, zij heeft alzheimer. De zorg wordt sluipenderwijs steeds zwaarder. Toch denkt Hans: ik ben de enige die goed voor haar kan zorgen. Is dat zo?
Ik ben de enige die goed voor haar kan zorgen
Dat dacht ik.
Vanzelfsprekend deed ik in het begin nog alles zelf voor mijn partner. Je bent immers mantelzorger. Of ik wilde of niet: mijn zorgtaak groeide en groeide. Met hetzelfde tempo verbleekte mijn rol als partner. Meer en meer veranderde ik in vraagbaak, de bedenker van activiteiten, de zoeker naar verloren gewaande voorwerpen, de bewaker van het dagritme en degene die dezelfde mededeling keer op keer herhaalde. En minder en minder werd ik je gesprekspartner, tafelheer en bedgenoot. Dat doet pijn.
Gaandeweg werd deze last zwaarder. Dat had ik aanvankelijk niet zo in de gaten. Sluipenderwijs ging dat. Op een gegeven moment moest ik constateren dat ik prikkelbaar was, geen tijd meer had voor mezelf, dat de dagen eentonig werden en onze conversatie steeds vlakker. Ik werd volslagen opgeëist, 24/7. Het voelde als een soort wurggreep. Logisch dat hoe verder het proces vordert bij de een, hoe groter de belasting voor de ander wordt. Wie de controle verliest, klampt zich begrijpelijkerwijs aan de ander vast. We dreigden allebei te verzuipen.
Uitgeput raakte ik. Opgeven? Nee toch?! Want: ‘Ik wil toch alles voor je betekenen’.
Toen brak het. De edelmoedige ridder viel hard van zijn paard. Ik moest het romantische ideaal loslaten om koste wat het kost hulp en bescherming te bieden. Het kon niet meer, ik stond met de rug tegen de muur.
Hoe verder?
Nog net op tijd trad een legertje hulpverleners aan om ons te komen versterken. De algemene leiding kwam in handen van onze verstandige huisarts, die zo nodig de geriater raadpleegt. Ook de trajectbegeleider (casemanager dementie) houdt overzicht en kent de vele regelingen op haar duimpje. De ergotherapeut die goed kan luisteren, biedt ons praktische oplossingen voor concrete situaties. Om de week van dag tot dag door te komen, krijgen we veel steun van twee betrokken en bekwame vrouwen die zorgen voor aangenaam gezelschap en tijdsbesteding die echt bij haar past. Geweldig werkt dat! Om al deze voorzieningen mogelijk te maken zijn er op afstand de bewakers van budget & planning. Natuurlijk is óók onze poetshulp onmisbaar.
En ook vanuit ons eigen sociale netwerk vliegen reddende engelen toe. De familieband krijgt nu op een andere manier inhoud. Onze volwassen, drukbezette kinderen maken tijd voor ons. En verder krijgen wij bezoeken van mijn schoonzussen en broers. Vrienden bieden een luisterend oor. En niet in de laatste plaats komt er spontaan steun van degenen die altijd al dichtbij waren: onze hartelijke buurvrouwen.
Van kinderen zeggen ze: 'It needs a village to raise a child.' Maar voor oudere mensen die als kinderen worden, gaat dat evenzeer op. Daarom kunnen we zonder overdrijving stellen: er is een complete gemeenschap of netwerk nodig om voor iemand met dementie te zorgen. Want er wordt veel gevraagd: verzorgen, gerust stellen, aandacht geven, aan- en uitkleden en wassen, rustig vermaak bieden, troosten, behoeden voor weglopen en eindeloos dezelfde vragen beantwoorden. Een prettige sfeer daarbij creëren doet wonderen.
Zonder deze hulphofhouding die mij voor een wezenlijk deel van de tijd uit de wind houdt, is het niet uit te houden. Juist door zorg te delen, kan ik weer lief voor haar zijn.
Lees alle blogs van mantelzorgers Marjolein, Ria en Hans
Lees alle blogs op dementie.nl/verhalen/blogs
1 reactie
Tonen:
Nieuwste reacties
- Nieuwste reacties
- Oudste reacties
