- Home
- Verhalen
- Ervaringsverhalen
- We laten haar echt niet achter de geraniums zitten.
We laten haar echt niet achter de geraniums zitten.
‘Twee jaar geleden ben ik bij mijn vriendin Bente (30) en haar moeder Irene (59) gaan wonen. Dat was een soort van logisch. Het ging stapje voor stapje en voelde wel goed. We hebben er zeker over nagedacht, maar verder geen probleem van gemaakt. De zorg komt vooral op Bente neer, maar we hebben het goed geregeld. We zijn wel een sterk team.’
‘Nee, we hebben geen alledaagse relatie met zoveel zorg die we delen. Als kind kies je hiervoor, mij is het min of meer overkomen omdat m’n vriendin de keuze om bij haar moeder te gaan wonen al een jaar eerder had gemaakt. Maar hé, let’s do it. Ik zie niet zo snel problemen, meer uitdagingen. Ik kan er iets luchtiger mee omgaan dan Bente want het is natuurlijk niet mijn moeder. Ze staat wel dichtbij en ik ben zeker betrokken, maar het is toch anders. Ik kan iets makkelijker relativeren.’
‘Ik ondersteun Bente op mentaal gebied en draag mijn steentje bij in de dagelijkse zorg. Dat is ergens wel heel bijzonder, leerzaam ook. Het geeft een zekere voldoening en levenservaring. Ik zie Irene als een gelukkig en vrolijk mens. Het is een goedlachse vrouw met gekke grapjes. Eigenlijk maken we altijd grapjes. Ik gebruik veel humor en dat doet Irene op een bepaalde manier ook wel. Op haar manier geniet ze nog van het leven. Ze is niet besmettelijk en we schamen ons niet voor haar, dus nemen we haar gewoon mee naar het strand of naar het park. Daar doen we niet ingewikkeld over want we laten haar echt niet achter de geraniums zitten.’
‘Natuurlijk heb ik gekozen voor deze situatie, maar ik heb wel een eigen leven. Ik wil niet altijd met Irene bezig zijn en ook gewoon leuke dingen doen met vrienden, sporten. Een normaal leven leiden. Die uitlaatklep heb ik nodig, anders hou ik het niet vol. Je doet allebei concessies, zoekt naar een balans. Het moeilijkste daarin vind ik dat je geen kind meer mag zijn. Soms is het nog fijn om ouders te hebben en die heeft Bente niet meer. Die ballast op haar schouders, daar heb ik moeite mee. Mijn ouders zijn er nog en zijn gezond. Helemaal gezien de situatie met Irene besef ik wat ik daarmee heb en dat dat zomaar weg kan vallen. Des te meer een reden om dit te blijven koesteren.’
‘Irene voelt zich nu goed en ik hoop dat dat nog lang zo blijft. Maar waar ligt de grens? Een vraag die ook mij bezighoudt. Wel kan ik het makkelijker loslaten. We hebben een mooie plek voor haar gevonden bij de zorgboerderij. Daar staat ze op de wachtlijst en kan ze de laatste periode van haar leven genieten van de eenvoudige en kleine dingen in het leven. Als daar volgend jaar een plekje vrijkomt, lijkt me dat goed voor ons, en voor Irene ook. Ze had het tijdens onze vakantie ook prima naar haar zin in het logeerhuis. Voor Bente hoop ik dan dat ’t haar lukt om los te laten. Dat ze haar eigen leven op kan pakken en zichzelf kan vinden. Het leven kan leiden “dat hoort” bij iemand van 30.’
Wouter (30)