Het Alzheimer Café is een maandelijkse bijeenkomst. De bijeenkomst begint met een lezing of interview. Daarna kunnen bezoekers ervaringen, tips en ideeën met elkaar delen.
- Home
- Verhalen
- Ervaringsverhalen
- Ze stond op schaatsen achter de rollator
Ze stond op schaatsen achter de rollator
Categorie: Ervaringsverhalen
‘We zijn altijd actief geweest. We fietsten en schaatsten veel. Ik heb vier keer de Elfstedentocht uitgereden, mijn vrouw niet. Zij was van de kortebaan sprint. Ze is zelfs een keer kampioen geweest van Weststellingwerf.’
‘Het was een levendig gezin. We woonden hier in dit huis met zeven kinderen en opa woonde ook bij ons in. Toen mijn vrouw opgenomen moest worden, hebben we het huis te koop gezet zodat ik in een appartement dichter bij haar kon wonen. Zover is het niet meer gekomen. Ze overleed vijf maanden na haar opname. Waarschijnlijk heeft ze een zware hersenbloeding gehad want ze ging ineens heel erg achteruit. Op donderdag hebben we nog met haar over de braderie gelopen en een ijsje gegeten.
De maandag daarna is ze overleden. We waren 60 jaar getrouwd.’
‘De dementie ging langzaam. Daardoor hebben we lang samen dingen kunnen doen. We werkten in de tuin en fietsten veel. Bij de kinderen deed ik regelmatig klusjes en dan nam ik haar mee.
Eén keer per maand gingen we samen naar het Alzheimer Café, dat vond ze leuk en het duurde niet te lang. Ik ga er nu nog steeds heen. Op zondag gingen we naar de kerk en daarna bij haar broer op visite. Dat was vaste prik en dat is erin blijven zitten bij haar. Ze wist het precies.'
'Overdag ging ze twee keer per week naar de dagopvang. Dat wilde ze niet, maar door haar af te leiden kregen we haar in het busje. Ze kwam altijd opgewekt thuis. Ze had dan een mooie dag gehad, maar wist niet meer wat ze had gedaan. Mijn dochter haalde haar op voor de fietsclub en ik fietste met haar op de duofiets. Die had ik aangeschaft toen ze zelf niet meer kon fietsen. Onderweg wist ze niet waar ze was en ons huis herkende ze ook niet meer, maar ze herkende wel mensen, zelfs mensen uit het dorp. Soms wist ze beter wie het was dan ik. Als ze door die beroertes lichamelijk niet zo achteruit was gegaan, hadden we het thuis wel volgehouden. Met hulp van de thuiszorg, de kinderen en wat aanpassingen in huis (traplift, verhoogd toilet, douchestoel) ging het best.’
‘Ieder jaar gingen we naar het huisvrouwenschaatsen in Thialf (schaatsstadion Heerenveen). Op het laatst stond ze op schaatsen achter de rollator, het maakte haar niets uit. Al was het maar een half baantje, ze ging. Mijn dochter was wel eens bang dat het niet meer zou gaan. ‘Schaatsen heb ik als kind geleerd’, zei mijn vrouw, ‘dat verleer je niet.’ Ze genoot op haar manier en ik denk dat er ook veel mensen van haar genoten. Zelfs Renate Groenewold kwam even bij haar kijken en maakte een praatje met haar. Mijn vrouw had niet in de gaten wie het was hoor.'
'In januari heeft ze voor het laatst op de schaatsen gestaan, dat was een paar maanden voor haar overlijden.’
‘Na het overlijden van mijn vrouw heb ik leren leven met het verdriet. Eén keer per maand ga ik naar de kerkdienst in het verpleeghuis van mijn vrouw. Iedere vrijdagochtend ga ik er met de duofiets naartoe en fiets ik met een van de bewoners. Zo blijft de fiets in gebruik, die doe ik niet weg, ook niet als het huis straks wordt verkocht en ik kleiner ga wonen.’
Herry (87)
Herry (87)
Gerelateerde artikelen:
Informatie
Informatie
Gerelateerde artikelen:
Informatie
Informatie
